Help mijn vader heeft me seksueel misbruikt! Hoe het begon!

Eerst en vooral is erkennen van het seksueel misbruik (incest) belangrijk! Ik heb het jarenlang weg gedrukt in mijn onderbewuste. Het is overweldigend, pijnlijk en brengt enorm veel verdriet met zich mee. Om te erkennen wat er gebeurd is. Maar nu een aantal jaar ben ik het echt onder ogen gaan zien dat het de pure realiteit is en daarom ben en wil ik het nu delen met mijn omgeving en mede slachtoffers. Ik weet perfect wat mijn vader met me heeft gedaan, maar om het allemaal volledig binnen te laten komen blijft moeilijk. Toch moet ik het delen, wil ik het delen, de last is te groot geworden om het alleen te dragen. 

Hoe het allemaal begon:

Ik was nog heel jong, maar ondanks men jonge leeftijd was ik ver vooruit op sommige leeftijdsgenootjes, ik kreeg bv. al op men 7de de eerste keer mijn maandstonden, wat vrij jong bleek achteraf. Ik weet nog dat ik het hele huis bij elkaar riep, mama ik ga dood al snel stond men moeder bij me, ik zat op het toilet en liet haar zien wat er aan de hand was, men moeder schaterde van het lachen, maar meid je gaat helemaal niet dood, je word nu een echte dame. Ik vond er helemaal niets grappigs aan en bleef vragen wat er met me gebeurde, mijn moeder legde me uit dat dit hoorde bij groot worden, vrouwen verliezen 1keer in de maand bloed om later als ze volwassen zijn ons te kunnen voortplanten. Het is je eerste menstruatie wacht ik neem iets wat je moet gebruiken als je die bloedingen hebt. Mijn moeder kwam terug met iets dat ik maar in mijn onderbroek moest leggen, ze zei niet wat het was maar ik gehoorzaamde, later ontdekte ik dat het gene mijn moeder me gaf maandverband was. Ik was gewoon vroeg rijp zoals mijn moeder het noemde. Ik durfde mijn vriendinnetjes op school niks vertellen over wat me overkwam.

 Ik weet nog toen men moeder het vertelde aan men vader, hij riep oh mijn kleine meid word groot! Maar het was pas 2jaar later op men 9de dat het eigenlijke misbruik begon. Mijn moeder en vader maakten de laatste tijd altijd maar ruzie, vooral over het feit dat mijn vader teveel werkte en mijn moeder voor alles alleen stond, ik heb nog een jonger broertje, en die eiste best veel aandacht op, wat resulteerde dat mijn moeder begon met drinken. In het begin was dit slechts af en toe, en zorgde ze nog wel voor mij en mijn broertje, maar het drinken werd steeds meer en meer, waardoor mijn moeder mijn broer en mij zwaar begon te verwaarlozen. Ik was 9jaar en mijn broer was er bijna 3,5jaar mijn moeder liet me vaker en vaker alleen met mijn broertje omdat zei op cafe rustig kon gaan drinken. Ik moest dus snel volwassen worden, ik had wel gezien hoe ik moest zorgen voor mijn broertje, maar makkelijk was het zeker niet. De ruzies tussen mijn ouders werd steeds maar erger en zo ook het drinken, ik trof toen ik van school kwam mijn broertje vaak aan met een verschrikkelijk vuile pamper alsof die al die tijd die ik op school was niet ververst was. Dus was dat het eerste dat ik deed men broertje een verse pamper aan doen. Men moeder lag meestal tegen de tijd dat ik van school kwam lazarus in de zetel. In het begin toen mijn vader van zijn werk kwam nam hij de zorg voor mij en mijn broertje nog redelijk op zich, hij maakte dat we te eten kregen en op tijd in ons bed lagen. Maar mijn vader kwam steeds vaker kwaad en gefrustreerd thuis van zijn werk en zei dat hij geen zin meer had om te koken dat ik zelf maar iets moest maken wilden we wat te eten hebben. Ik durfde niet tegen te spreken, ik had toch genoeg gezien hoe mijn vader het eten voor ons maakte? Dus besloot ik maar eens te kijken wat ik klaar kon maken. Ik ga niet zeggen dat ik van in het begin een keukenprinses was, maar na een tijdje begon het me alsmaar beter te lukken. Ik probeerde te zorgen dat tegen dat men vader thuis kwam er een simpele warme maaltijd op tafel stond. Men vader hield hem vooral bezig met het amuseren van men jongere broertje, terwijl ik me op mijn huiswerk probeerde te concentreren. Tijd om zelf nog met iets te spelen had ik niet, want tegen de tijd dat men huiswerk klaar was, was het alweer bed tijd. 

En toen op een bewuste avond, ik lag nog niet heel erg lang in bed kwam mijn vader mijn kamer binnen, hij beval me op stil te zijn. Dag mijn grote meid, wij gaan een spelletje spelen. Spelletje spelen nu nog? Ik moet toch morgen naar school papa? Ja, schatje maar papa wil je laten zien hoeveel hij van je houd! Jij bent mijn prinsesje, weet je dat? Dit was de eerste keer dat hij me zo noemde, ik voelde me glunderen van trotsheid. Maar die trotsheid heeft niet lang geduurd. Mijn vader begon zachtjes men haren te strelen, en zachte kusjes te geven, maar daar bleef het niet bij, hij trok mijn onderbroekje omlaag en begon mij te kussen over mijn gehele lichaam ook  op wat ik toen nog niet wist mijn vagina bleek te zijn. Ik wist niet wat ik moest doen, dit had ik nog nooit meegemaakt, ik begreep niet wat er gebeurde. Hij bracht toen een vinger bij me naar binnen en ik klein en niet wetende wat er gebeurde liet het allemaal gebeuren. Ik zag een big smile op mijn vaders gezicht, dus ik dacht ik maak papa blij en stond verder niet stil bij wat er gebeurde. Toen hij uiteindelijk zijn vinger terug trok uit mijn vagina, en mijn onderbroekje weer omhoog deed, zei hij lief prinsesje, ik hou heel veel van jou dat weet je maar je moet me beloven dat wat jij en ik nu hebben gedaan dat, dat ons geheimpje blijft, je mag dit echt tegen niemand zeggen, kan je dat aan papa beloven? Ik zei niks, ik knikte alleen maar, mooi zei men vader, slaap nu maar verder dat je morgen op tijd wakker bent voor school en toen ging hij mijn kleine kamertje buiten. 

Helemaal nog niet goed beseffende wat er nu juist gebeurd was, probeerde ik de slaap te vatten. Dat was de eerste maal van de vele keren die volgen zouden van het seksueel misbruik van men vader. Ik ga het voor deze blog hier bij laten, maar ik neem jullie op mijn volgende blogs verder mee op men reis van het seksueel misbruik van mijn vader, en nog later zal ik het ook hebben over mijn moeder die me, begon psychisch en fysiek te mishandelen. Voel jullie vrij om bij mijn verhaal reacties of vragen te plaatsen. Ik zal ze steeds lezen en proberen naar alle eerlijkheid te beantwoorden, ik hoop door over wat mij gebeurde te vertellen, ik er kan zijn voor andere lotgenoten.

 Incest vader!

Vanaf mijn vroege jeugd heb ik geleden onder de incest met men vader het begon al op men 9de! Ik heb vele jaren niet over deze gebeurtenissen kunnen praten. Ik was een kind op zoek naar liefde en geborgenheid. Papa speelde zijn spel en ik dacht dat dit liefde geven was! Maar zijn liefde en troost sloeg vaak om in haat en pijn. Meestal onverwacht, dat voelde helemaal niet fijn! Hij was soms de zorgzame vader, maar was soms ook de monsterlijke dader, gemeen en ik kon nergens heen. Als hij zorgzaam was, was dat zijn voorspel voor zijn eigen lust. Hij kon soms goed troosten, daardoor was ik soms blij dat hij er was! Maar ik was te jong om te zien en te klein om het te doorzien! Troost krijgen was ik waar ik naar verlangde! Maar vaak was papa slechts een schim en helemaal niet troostend meer! De schim komt op me af, doet gemeen en doet me erg veel pijn! Maar mijn verlangen naar liefde maakte me kwetsbaar en blind! Ik heb nooit een keuze gehad, want mama kon al helemaal geen troost aan me geven! Ik was dus blij als papa mij zijn liefde en aandacht gaf! Maar als alles BAM! omsloeg was ik bang en die angst leeft nog steeds in me door! 

Papa vertelt me steeds dat dit ons geheimpje moet blijven, ik mag het tegen niemand zeggen. Als ik dat wel doe zal mama doodgaan. Ik snap nog niet zo goed wat dood is, maar wel dat ik mama dan nooit meer zal zien. Soms geniet ik van de momenten dat papa aan men lichaam zit, want dan krijg ik eindelijk de aandacht die ik altijd al zo graag wilde. Dan ben ik zijn prinsesje, wie ik heel graag wil zijn! Soms kruip ik overdag ook wel eens bij hem op de schoot, leg ik mijn hoofd op zijn borst en ik raak hem aan waar hij het altijd zo fijn vind. Maar dan word hij juist heel erg boos op me! 'Donder op stom kind!' Hij slaat me dan hard op mijn handen en gooit me van zijn schoot af! Ik begin te begrijpen dat deze momenten echt bij de donkere nacht horen, enkel wij samen en niemand anders!

Ik zat enkele jaren in papa's kluwen! Ik wilde lief zijn voor hem, zijn kleine prinsesje zijn! Maar naarmate het seksueel misbruik vorderde, werd hij steeds gevoellozer en hard! Hij gebruikte nu niet alleen meer zijn vinger maar ook nog vele andere dingen die niet thuishoren in het lichaam van een kind. Ik treed hier liever niet teveel verder in op detail, omdat het nog heel gevoelig ligt! Op een dag kwam hij naar men kamer en beval me om mij uit te kleden, maar het ging niet snel genoeg en hij scheurde mijn onderbroekje helemaal stuk. Hij deed snel zijn broek omlaag en zag toen voor het eerst zijn geslachtsdeel. Het was nieuw voor me! Hij beval me dat ik mijn mond naar zijn geslachtsdeel moest brengen, en zachtjes op en neer moest bewegen, men tong strelend over zijn geslachtsdeel, ik weet nog dat ik het verschrikkelijk vies vond, maar hij vond het duidelijk lekker, hij zei zelf op een bepaald moment dit doe je beter dan je moeder! Ik voelde woede, verdriet maar uit angst ging ik gewoon verder, tot hij me van zich af duwde en me op mijn bed gooide. Ik onderdrukte een gilletje! Hij werd ruwer iedere keer en plots voor ik het goed en wel besefte drong hij met zijn penis binnen en penetreerde hij me! Het deed verschrikkelijk veel pijn maar ik gaf geen kik, want wat als mama wakker werd uit haar alcohol roes! Hij kreunde en zei dat ik zo lekker was, zijn lieve prinsesje. Zo plots als hij binnen drong, zo plots stopte hij ook weer! Ik zag wat vocht op zijn penis, hij nam een zakdoekje en wreef er zijn penis mee af! Dat was de 1ste keer dat hij mij penetreerde met zijn geslachtsdeel de 1ste keer van wat nog vele malen volgen zou!

Het gebeurde ondertussen wel een aantal keer per week, dat hij stilletjes mijn kamer binnen kwam, maar deze keer was hij niet alleen! Mama was weg met haar vriendinnen en dat gaf hem ook vrij spel! Ik zag men vader binnen komen gevolgd door nog 2 andere mannen, stelden zich voor als papa's collega's. Ik was bang, wist niet wat me te gebeuren stond, de mannen keken me lachend aan en zeiden tegen mijn vader, je hebt gelijk ze is al een prachtige mooie kleine dame! Papa beval me snel men kleren uit te doen! Mijn vader en de 2 andere mannen deden ook hun kledij uit, ik begreep er niets van, waarom deden deze mannen net als papa hun kledij uit! Ik voelde me heel erg klein worden, en wilde het liefst zo snel mogelijk weglopen! Ik slikte mijn tranen dapper in, de mannen bevalen me om dichterbij te komen, ik moest hen om beurten pijpen zoals ze het zelf benoemden! Mijn vader zei, geloof me ze is er goed in! Ik voelde mijn benen trillen, maar deed wat me gevraagd werd, er werd luid gekreund en knikten goedkeurend naar men vader. Maar toen zei de ene man ik noem hem snorrie want hij had een verschrikkelijk lelijke snor, genoeg ga op je bed liggen, ik weet van je vader dat je het leuk vind, de man drong net als mijn vader de 1ste keer bij me binnen met zijn penis en penetreerde me, waarop de 2de man gretig volgde, en als laatste mijn vader aan de beurt kwam. Het leek alsof er nooit een einde aan zou komen! Maar de mannen lachten, wel kleine meid dat was lekker toch? De mannen en mijn vader begonnen zich terug aan te kleden en bevalen mij ook om mijn pyiama aan te trekken. Mijn vader knikte goedkeurend naar me, je was geweldig mijn kleine prinsesje, papa houd van jou dat weet je toch!

Het seksueel misbruik duurde van men 9de tot men 12de zo een goeie 3 jaar. Want ik had iets gevonden die men vader verafschuwde maar het bleek toen men redding te zijn! Ik wilde niet langer meer die pijn voelen, ik zocht dus naar andere pijn, ik vond in de badkamer een gillette mesje van men vader en voor ik het wist sneed ik voor het eerst in men arm, een dun straaltje bloed kwam vrij, het deed pijn maar het voelde niet zoals de pijn die men vader me aandeed! Ik besloot nog een aantal sneetjes in men arm bij te maken, ik voelde hoe meer sneetjes ik aan bracht op men arm geen pijn meer maar opluchting! Ik keek naar de straaltjes bloed op mijn arm, het bracht me een soort van rust! Ik hoorde iemand boven komen, vlug deed ik een dikke trui aan en verstopte het mesje zo snel als ik kon! Maar het bloedden stopte natuurlijk niet en kwam door men trui. Ik wist niet wat ik nu moest doen, de stappen op de gang kwamen sneller en sneller. Mijn vader kwam binnen en op het eerste moment had hij nog niks gezien, van het bloed die op mijn trui zat. Hij beval me weer om me uit te kleden en deed dat vervolgens ook. Maar toen keek hij plots naar men ontblote arm en zag het bloed, hij werd woest en riep naar me waar ben jij in godsnaam mee bezig! Je maakt je mooie lichaam helemaal kapot, waarom doe je dit? Je bent niet goed wijs! Hoe kan ik nu nog houden van je lichaam! Hij trok zijn kledij weer aan en verdween uit men kamer! Dat was de laatste keer dat ik seksueel misbruikt werd door men vader! Ik had na die verschrikkelijke jaren van misbruik eindelijk iets gevonden om dit alles te doen stoppen! Wat ik toen nog niet wist dat ik steeds meer verlangde naar het zalige gevoel van die andere pijn, van het zien vloeien van het bloed! Het mesje en ik werden beste vrienden, en mijn eerste verslaving ontstond! Over hoe het mij en mijn nieuwe beste vriend, het mesje verder ging, vertel ik in een andere blog! 

Misschien herkennen mensen zich in men verhaal, laat gerust een reactie achter, ik zal deze met plezier lezen en beantwoorden.

Mijn dagen beginnen vaak met een wirwar van emoties, als een storm die zonder waarschuwing opkomt. Ik voel me vaak leeg, alsof ik zweef in een ruimte waar tijd en identiteit geen betekenis hebben. Dit zijn meestal de momenten waar de borderline met vaak dissociatieve verschijnselen de overhand nemen, mij losrukken van de werkelijkheid en mij achterlaten in een nevel van verwarring.

Voor de taken voor mijn vrijwilligerswerk goed te doen probeer ik mij te concentreren, en ook al merk ik dat ik hier niet bang moet zijn van de stemmen van het stigma die zachtjes in mijn oor fluisteren. Omdat mijn vroegere collega’s steeds zachtjes zeiden, “ze is zo wispelturig”, niet wetende dat ik elk woord hoorde en het voelde iedere keer als een messteek door mijn hart. Ik weet dat ik vaak impulsief reageer, en dat mijn emoties explosief en onvoorspelbaar zijn, maar wat anderen niet zagen, is mijn voortdurende strijd om controle te kunnen houden, om niet te bezwijken onder de druk van mijn eigen geest.

Thuis is mijn toevluchtsoord, maar ook hier is mijn gevecht niet voorbij. Relaties zijn vaak een mijnenveld, kleine misverstanden kunnen escaleren tot grote conflicten. Ik voel me dan ook vaak echt mis begrepen, alleen, zelfs in het gezelschap van  degene die ik liefheb. De continue angst voor verlaten te worden omdat verlating een constante metgezel is, waardoor ik me al snel vastklamp aan relaties, zelfs al weet ik dat ik dan soms best verstikkend overkom.

Maar ik ben meer dan ooit vastberaden om niet meer gedefinieerd te worden door mijn stoornis. Met de hulp van het mobiel team en mijn traumatherapeute leer ik technieken om mijn emoties wat meer te stabiliseren, het lukt al redelijk maar toch betrap ik mij nog regelmatig op hevige emoties die soms leiden tot dissociaties, ik moet nog meer leren om die emoties te stabiliseren en beheersen. Ik kreeg de raad van mijn therapeute om in een schrift of dagboek, mijn gedachten en gevoelens op te schrijven, om dan samen met haar te zoeken naar patronen die mij kunnen helpen om mijn triggers beter te begrijpen.

Langzaam ben ik met veel vallen en opstaan, aan het leren hoe ik op mijn emoties kan surfen, in plaats van erdoor overspoeld te worden .Ik probeer kracht te vinden in mijn kleine overwinningen, in de momenten waarop ik kan ademen door angst en de pijn .Ik weet dat mijn weg nog lang is, maar ik heb hoop dat ik op een dag vrij kan zijn van de ketenen van stigma en misverstanden.

Mijn stille roep om meer begrip

Voor mij is het doorbreken van het stigma rondom borderline persoonlijkheidsstoornis niet alleen een persoonlijke missie, het is een noodzaak voor mijn welzijn en dat van anderen die lijden in stilte. Het stigma is als een muur die mij scheidt van de rest van de wereld, een barrière die empathie en begrip tegenhouden.

Elke keer dat iemand een vooroordeel uitsprak, voelt het alsof mijn strijd wordt ontkend, mijn pijn wordt geminimaliseerd.” Ze zoekt gewoon aandacht”, zeggen sommigen, niet wetende dat mijn uitbarstingen geen keuzes zijn, maar een manifestatie van een innerlijke storm die ik niet kon beheersen.

Het voortdurende stigma laat diepe wortels na, niet alleen in de samenleving maar ook in mijn eigen zelfbeeld. Het voedt mijn zelftwijfel en versterkt mijn angst voor afwijzing, waardoor ik me nog meer terugtrok. Het is een vicieuze cirkel die moeilijk te doorbreken is.

Maar ik weet dat begrip de sleutel is tot verandering. Ik ben dus begonnen met het delen van mijn verhaal bij vrienden, en nu ben ik dus bezig deze blog te maken met alles over wat ik meemaakte in mijn jeugdjaren en hoe dit leidde tot de diagnose van borderliner met dissociatieve verschijnselen om mijn verhaal te delen in grotere kringen. Ik zal in mijn blogs proberen schrijven over de realiteit van een leven met BPS, over de intense angst om verlaten te worden, de moeite met reguleren van emoties, en hoe dissociatie mij soms meeneemt naar een andere wereld waar ik mezelf niet herken.

Door mijn ervaringen te delen hoop ik bruggen te bouwen. Ik wil dat mensen begrijpen dat borderliners niet ’moeilijk’ zijn uit keuze, maar dat we elke dag vechten tegen een onzichtbare vijand. Ik wil dat de wereld elke impulsieve actie, achter elke scherpe woordenwisseling, een persoon zit die zo hevig verlangt naar stabiliteit en liefde.

Het doorbreken van het stigma is ook cruciaal voor de toegang tot betere zorg en ondersteuning. Zolang misverstanden blijven bestaan, zullen velen met BPS niet de hulp krijgen die ze nodig hebben, uit angst voor oordeel en afwijzing.

Ik droom van een dag waarop BPS niet langer een label is dat angst en afstand creëert, maar een begrepen uitdaging waarbij de gemeenschap samenkomt om steun te bieden. Ik geloof dat door openheid en educatie, de muur van het stigma langzaam afgebroken kan worden, steen voor steen, tot er niets anders overblijft dan mededogen en een gedeeld menselijk begrip.

Verloren in de spiegel!

In de schemerige kamer staarde Liesbeth naar haar spiegelbeeld. De ogen die haar aankeken, waren niet echt van haar. Ze waren van iemand anders, iemand die ze niet kende. De lijnen rond haar mond vertelden een verhaal van verdriet en verwarring. Ze wist dat ze anders was, maar ze kon niet begrijpen waarom.

Liesbeth, zo noemde ze zichzelf. Een naam die haar ouders haar hadden gegeven, maar die nooit helemaal bij haar paste. Ze was als een puzzelstukje dat niet in het juiste gat paste. Haar gedachten waren als een storm die haar meesleurde, zonder duidelijke richting. Ze voelde zich verloren.

Op een dag besloot Liesbeth om op zoek te gaan naar haar eigen identiteit. Ze las boeken, bezocht therapeuten en sprak met lotgenoten. Maar elke stap die ze zette, bracht haar dieper in de war. Was ze de vrolijke vrouw die lachte met vrienden? Of was ze de eenzame ziel die 's nachts huilde in haar kussen?

De spiegel werd haar metgezel. Elke ochtend en avond keek ze ernaar, hopend dat ze een glimp van zichzelf zou opvangen. Maar het beeld dat terugkeek, was altijd vervormd. Soms was ze een krachtige krijger, klaar om de wereld te veroveren. Op andere momenten was ze een gebroken vogel, bang om te vliegen.

“Wie ben ik?” fluisterde ze tegen het glas. De echo van haar stem vulde de kamer. Ze wilde weten wie ze was, diep van binnen. Maar de antwoorden bleven ongrijpbaar.

Op een regenachtige dag ontmoette Liesbeth een oude vrouw in het park. De vrouw zat op een bankje, haar rimpelige handen om een verweerde paraplu geklemd. Liesbeth ging naast haar zitten en staarde naar de druppels die op het pad vielen.

“Ik ben verloren,” zei Liesbeth zachtjes. “Ik weet niet wie ik ben.”

De oude vrouw glimlachte. “Je bent niet alleen,” zei ze. “We zijn allemaal op zoek naar onszelf. Maar soms moeten we stoppen met zoeken en gewoon zijn.”

Liesbeth begreep het niet helemaal, maar er was iets in de woorden van de vrouw dat haar raakte. Ze keek naar haar eigen spiegelbeeld en zag de verwarring in haar ogen. Misschien was het tijd om te stoppen met zoeken en gewoon te zijn wie ze was.

In de schaduw van mijn eigen verleden!

In de stille uren van de nacht, wanneer de wereld in rust verkeert, ontwaak ik. Mijn ogen, ooit zo onschuldig, zijn nu poorten naar een verleden dat me blijft achtervolgen. De kamer, eens mijn veilige haven, is nu een doolhof van herinneringen.

Ik sluit mijn ogen en voel de koude vingers van angst om mijn hart klemmen. De beelden komen als een onstuitbare vloedgolf: de schreeuwende stemmen, de ruwe handen, de vernedering. Ik ben weer dat kleine meisje, machteloos en verloren.

De lakens om me heen zijn als boeien, en ik worstel om te ontsnappen aan de greep van het verleden. “Niet weer,” fluister ik, maar de nacht luistert niet. Het verleden heeft zijn eigen ritme, zijn eigen wetten.

Elke nacht is een strijd. Ik vecht tegen de demonen die mijn ziel verscheuren. Ik wil slapen, vergeten, maar de herbelevingen zijn meedogenloos. Ik voel de pijn, de schaamte, de woede. Ik ben weer dat kleine meisje, maar nu met de kracht van een volwassen vrouw.

Soms vraag ik me af of ik ooit zal genezen. Of de nachten ooit weer rustig zullen zijn. Ik zoek hulp, praat met therapeuten, maar het verleden laat me niet los. Het is als een schaduw die me overal volgt, zelfs als de zon schijnt.

En toch, in die donkere momenten, vind ik kracht. Ik weet dat ik niet alleen ben. Er zijn anderen die dezelfde strijd voeren, die dezelfde nachtmerries doorstaan. Ik houd me vast aan de hoop dat ooit de dag zal komen waarop de schaduwen vervagen, waarop ik vrij zal zijn.

Misschien is dat de ware heling: niet het vergeten, maar het omarmen van de pijn. Niet als slachtoffer, maar als overlever. Ik sluit mijn ogen opnieuw, en dit keer omarm ik de nacht. De herbelevingen mogen komen, maar ik zal niet breken. Ik zal vechten, zoals ik altijd heb gedaan.

En misschien, heel misschien, zal de ochtend me bevrijden.

Liesbeth's vlucht: De weg uit de verborgen voorraadkast!

Ik herinner me de muffe geur van de verborgen voorraadkast nog goed. Het was een kleine ruimte, nauwelijks groot genoeg om mijn lichaam in te passen. De planken waren bezaaid met stof en spinnenwebben, en ik kon de koude, harde vloer door mijn dunne jurk heen voelen. Mijn maag knorde van de honger, maar er was niets te eten. Geen water om mijn dorst te lessen. Alleen de echo van mijn eigen ademhaling en de zachte druppels van mijn tranen.

Waarom? Waarom werd ik hier opgesloten? Ik was toch een goed kind? Ik probeerde altijd lief te zijn voor mama, mijn broertje te beschermen en mijn huiswerk te maken. Maar blijkbaar was dat niet genoeg. Misschien was ik niet zo’n goede dochter als ik dacht. Misschien was ik een last, een ongewenste schaduw die mama liever kwijt dan rijk was.

Mijn broertje, dat kleine blonde engeltje, speelde buiten. Ik hoorde zijn gelach en het gekletter van zijn speelgoed. Hij was vrij, terwijl ik hier zat, opgesloten in duisternis. Ik vroeg me af of hij zich ooit afvroeg waar ik was. Of hij zich überhaupt bewust was van mijn bestaan.

De dagen verstreken langzaam. Ik telde de strepen op de muur, krabbelde met mijn vingers in het hout om de tijd te markeren. Ik dacht aan mijn moeder, aan haar harde ogen en haar kille glimlach. Hield ze wel van me? Of was ik slechts een last die ze liever vergat?

Op een dag, toen de zon door een kier viel en de stofdeeltjes dansten, vond ik de moed om te ontsnappen. Mijn benen waren slap van het gebrek aan beweging, maar ik sleepte mezelf naar de deur. Ik duwde, trok, en uiteindelijk gaf de kastdeur toe. Het felle licht verblindde me, maar ik wankelde naar buiten.

Ik rende door de gangen van ons huis, mijn hart bonzend in mijn keel. Ik wilde weg, ver weg van die duistere kast, weg van de kille blikken van mijn moeder. Ik vond de voordeur en gooide hem open. De frisse lucht vulde mijn longen, en ik voelde me voor het eerst in lange tijd levend.

Ik rende de straat op, mijn voeten bloot op het koude asfalt. Mensen keken me vreemd aan, maar ik negeerde ze. Ik was vrij. Ik was niet langer opgesloten. En ik zou nooit meer terugkeren naar die donkere kast.

Liesbeth was mijn naam, en ik zou mezelf opnieuw uitvinden. Ik zou liefde vinden, ergens daarbuiten, in een wereld die niet langer begrensd werd door vier muren. En ik zou nooit vergeten wat het betekende om opgesloten te zijn, om te verlangen naar licht en vrijheid.

Verloren onschuld: De strijd van 2 kinderen!

Ik ben Liesbeth, negen jaar oud. Mijn broertje Bram is drie en een half. Ons leven is niet zoals dat van andere kinderen. Onze moeder heeft een zware alcoholverslaving. Het is een donkere schaduw die over ons leven hangt, een storm die nooit lijkt te bedaren. Elke dag is een strijd. Een strijd om te overleven, om te blijven lachen ondanks de pijn. Moeder is niet altijd zo geweest. Er waren tijden dat ze ons verhalen voorlas voor het slapengaan, ons knuffelde als we bang waren. Maar die herinneringen vervagen, overschaduwd door de harde realiteit van nu. Haar verslaving heeft haar veranderd. Ze verwaarloost ons, zowel fysiek als emotioneel. Er zijn dagen dat we niet genoeg te eten hebben, dagen dat we in de kou zitten omdat de rekeningen niet betaald zijn. Maar het is de emotionele verwaarlozing die het meeste pijn doet. De afwezige blik in haar ogen, de lege woorden, de vergeten beloftes. Ze mishandelt ons, soms fysiek, maar vaker nog psychisch. Ze schreeuwt, gooit met dingen, verliest haar geduld. Bram, zo klein als hij is, begrijpt het niet. Hij huilt, vraagt waarom mama zo doet. Het breekt mijn hart. Deze ervaringen hebben ons getraumatiseerd. We zijn bang, voelen ons onveilig in ons eigen huis. We zijn constant op onze hoede, bang voor de volgende uitbarsting. Het is een zware last voor twee jonge kinderen om te dragen. Maar ondanks alles blijven we hopen. Hopen op betere dagen, op een moeder die weer van ons kan houden zoals ze vroeger deed. We zijn sterk, Bram en ik. We hebben elkaar en dat is het belangrijkste. We zullen blijven vechten, blijven hopen. Want dat is wat je doet als je familie bent.

Liesbeth's leven met borderline: een verhaal van strijd en steun!

Verstrikt in emoties!

De Ochtendzon en de Onzichtbare Storm

Ik ben Liesbeth. Mijn leven is een achtbaan van gevoelens, een wirwar van gedachten die me soms verstikken. Elke ochtend word ik wakker met de zonnestralen die door de gordijnen vallen. Ze raken mijn gezicht aan, maar kunnen de innerlijke storm niet temmen.

1. Onbegrepen gevoelens

Ik staar naar de regendruppels op het raam. Hoe kan ik uitleggen dat mijn emoties als een wervelwind zijn? Soms voel ik me intens gelukkig, andere keren ben ik diepbedroefd. Mensen om me heen lijken het niet te begrijpen. Ze zien mijn lach, maar weten niet dat mijn hart in duizend stukjes breekt. Ik wil dat ze begrijpen dat mijn gevoelens niet altijd logisch zijn, dat ze me soms overspoelen zonder waarschuwing.

2. De angst voor afwijzing

Ik houd mijn gevoelens vaak verborgen. Bang dat ze me zullen verlaten als ze weten hoe ik me echt voel. Dus glimlach ik en zeg dat het goed gaat, terwijl mijn innerlijke storm woedt. Ik wil niet te veel zijn, niet tot last zijn. Maar die angst voor afwijzing knaagt aan me. Ik vraag me af of ik ooit genoeg zal zijn voor iemand.

3. De zelf sabotage

Ik weet dat ik mezelf saboteer. Ik test mensen om te zien of ze zullen blijven. Ik heb bevestiging nodig, bewijs dat ze om me geven. Maar mijn acties duwen hen alleen maar verder weg. Ik creëer scenario’s die zichzelf waarmaken. Ironisch genoeg vrees ik afwijzing, maar moedig ik het onbewust aan. Ik wil niet dat ze me verlaten, maar soms duw ik ze weg voordat ze de kans krijgen.

4. De zoektocht naar identiteit

Wie ben ik echt? Ik voel me soms als een vreemde in mijn eigen lichaam. De ene dag ben ik vol zelfvertrouwen, de volgende dag twijfel ik aan alles. Ik wil weten wie ik ben zonder de schaduw van BPD. Misschien is dat mijn grootste strijd. Ik wil mezelf vinden, zonder de labels en de chaos.

5. De innerlijke chaos

Mijn hoofd is een chaos. De stemmen fluisteren dat ik niet genoeg ben, dat ik te veel ben. Ik wil rust, maar mijn gedachten zijn als een orkaan. Ik vecht tegen mezelf, tegen mijn eigen demonen. Soms verlies ik. Soms voel ik me verloren in mijn eigen gedachten.

6. De kracht van begrip

Toen ontmoette ik iemand die me begreep. Die niet wegliep toen ik mijn angsten deelde. Samen leerden we dat BPD me niet definieert, maar slechts een deel van me is. Ik ben Liesbeth, met al mijn imperfecties en gevoelens. En dat is oké. Ik ben meer dan mijn diagnose. Ik ben veerkrachtig, ik ben sterk. En zo gaat mijn verhaal verder. Een zoektocht naar begrip, acceptie en liefde. Misschien is het niet altijd makkelijk, maar het is mijn verhaal.

In de schaduw van verlies: Het verhaal van Ilse

De spiegel van de ziel!

In een drukke stad, omringd door hoge gebouwen en het constante geluid van verkeer, woonde ik, Liesbeth. Voor de buitenwereld leek mijn leven misschien normaal, maar achter mijn glimlach schuilde een wereld van chaos en pijn.

Ik leed aan borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD), een aandoening die mijn emoties als een wilde achtbaan liet voelen. Elke dag was een strijd om balans te vinden tussen intense vreugde en diepe wanhoop. De kleinste gebeurtenissen konden me van de ene op de andere moment van stemming doen veranderen.

Op een dag, na een bijzonder zware week, besloot ik mijn gedachten op papier te zetten. Ik schreef over de constante angst om verlaten te worden, de gevoelens van leegte die me soms overweldigden, en de moeite die ik had om mezelf te begrijpen. Het schrijven bracht me een beetje rust, een manier om mijn emoties te ordenen.

Ik deelde mijn verhaal met mijn beste vriendin, Lu. Lu las aandachtig en voelde de pijn en verwarring in mijn woorden. Ze omhelsde me en zei: “Je bent niet alleen, Liesbeth. Ik ben hier voor je, altijd.”

Met de steun van Lu begon ik langzaam te leren hoe ik met mijn emoties kon omgaan. Ik zocht professionele hulp en ontdekte technieken om mijn gedachten te kalmeren en mijn gevoelens te reguleren. Het was een lange weg, vol ups en downs, maar ik gaf niet op.

Ik begon ook een blog, waarin ik mijn ervaringen deelde met anderen. Ik schreef over de dagelijkse uitdagingen van het leven met BPD, maar ook over de kleine overwinningen en momenten van vreugde. Mijn openheid en eerlijkheid raakten veel mensen, en ik kreeg berichten van anderen die zich door mijn verhalen begrepen en gesteund voelden.

Door mijn blog vond ik niet alleen een manier om mijn eigen emoties te verwerken, maar ook een gemeenschap van mensen die elkaar steunden en aanmoedigden. Ik leerde dat, ondanks de moeilijkheden, er altijd hoop is en dat niemand alleen hoeft te zijn in hun strijd.

Op een avond, terwijl ik door de stad liep, voelde ik een moment van helderheid. De lichten van de stad weerspiegelden in de regenplassen op de stoep, en ik besefte dat, net als de stad, mijn leven vol contrasten was. Er waren donkere momenten, maar ook momenten van licht en hoop.

Ik begon vrijwilligerswerk te doen bij een lokale organisatie die mensen met mentale gezondheidsproblemen ondersteunde. Het gaf me een gevoel van doel en verbondenheid. Ik ontmoette anderen die soortgelijke ervaringen hadden en we deelden onze verhalen en strategieën om met onze emoties om te gaan.

Langzaam maar zeker begon ik te zien dat mijn leven niet alleen werd gedefinieerd door mijn diagnose. Ik was meer dan mijn BPD. Ik was een vriend, een schrijver, een vrijwilliger. Ik had dromen en doelen, en ik was vastbesloten om ze na te streven, ondanks de uitdagingen die voor me lagen.